Wszechświat -1 część
Początek.
Chwała Boża według Biblii Gdańskiej (BG)
1 Moj. 1:1-27
1. Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię.
2. A ziemia była niekształtowna i próżna, i ciemność była nad przepaścią, a Duch Boży unaszał się nad wodami.
3. I rzekł Bóg: Niech będzie światłość; i stała się światłość.
4. I widział Bóg światłość, że była dobra; i uczynił Bóg rozdział między światłością i między ciemnością.
5. I nazwał Bóg światłość dniem a ciemność nazwał nocą; i stał się wieczór, i stał się zaranek, dzień pierwszy.
6. Potem rzekł Bóg: Niech będzie rozpostarcie, w pośrodku wód, a niech dzieli wody od wód.
7. I uczynił Bóg rozpostarcie; uczynił też rozdział między wodami, które są pod rozpostarciem; i między wodami, które są nad rozpostarciem; i stało się tak.
8. I nazwał Bóg rozpostarcie niebem. I stał się wieczór, i stał się zaranek, dzień wtóry.
9. I rzekł Bóg: Niech się zbiorą wody, które są pod niebem, na jedno miejsce, a niech się okaże miejsce suche; i stało się tak.
10. I nazwał Bóg suche miejsce ziemią, a zebranie wód nazwał morzem.
11. I widział Bóg, że to było dobre. Potem rzekł Bóg: Niech zrodzi ziemia trawę, ziele, wydawające nasienie, i drzewo rodzajne, czyniące owoc, według rodzaju swego, którego by nasienie było w nim na ziemi; i stało się tak.
12. I zrodziła ziemia trawę, ziele wydawające nasienie, według rodzaju swego, i drzewo czyniące owoc, w którym nasienie jego, według rodzaju swego; i widział Bóg, że to było dobre.
13. I stał się wieczór, i stał się zaranek, dzień trzeci.
14. I rzekł Bóg: Niech będą światła na rozpostarciu niebieskim, ku rozdzielaniu dnia od nocy, a niech będą na znaki, i pewne czasy, i dni, i lata.
15. I niech będą za światła na rozpostarciu nieba, aby świeciły nad ziemią; i stało się tak.
16. I uczynił Bóg dwa światła wielkie: światło większe, aby rządziło dzień, a światło mniejsze, aby rządziło noc, i gwiazdy.
17. I postawił je Bóg na rozpostarciu nieba, aby świeciły nad ziemią.
18. I żeby rządziły dzień i noc, i czyniły rozdział między światłością, i między ciemnością; i widział Bóg, że to było dobre.
19. I stał się wieczór, i stał się zaranek, dzień czwarty.
20. I rzekł Bóg: Niech hojnie wywiodą wody płaz duszy żywiącej; a ptactwo niech lata nad ziemią, pod rozpostarciem niebieskim.
21. I stworzył Bóg wieloryby wielkie, i wszelką duszę żywiącą płazającą się, którą hojnie wywiodły wody, według rodzaju ich; i wszelkie ptactwo skrzydlaste, według rodzaju ich; i widział Bóg, że to było dobre.
22. Błogosławił im tedy Bóg, mówiąc: Rozradzajcie się, i rozmnażajcie się, a napełniajcie wody morskie; i ptactwo niech się rozmnaża na ziemi.
23. I stał się wieczór, i stał się zaranek, dzień piąty.
24. Rzekł też Bóg: Niech wyda ziemia duszę żywiącą według rodzaju swego; bydło i płaz, i zwierz ziemski, według rodzaju swego; i stało się tak.
25. Uczynił tedy Bóg zwierz ziemski według rodzaju swego; i bydło według rodzaju swego; i wszelki płaz ziemski według rodzaju swego; i widział Bóg, że to było dobre.
26. Zatem rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na wyobrażenie nasze, według podobieństwa naszego; a niech panuje nad rybami morskimi, i nad ptactwem niebieskim, i nad zwierzęty, i nad wszystką ziemią, i nad wszelkim płazem, płazającym się po ziemi.
27. Stworzył tedy Bóg człowieka na wyobrażenie swoje; na wyobrażenie Boże stworzył go; mężczyznę i niewiastę stworzył je.
Ps. 19:2-5
2. Niebiosa opowiadają chwałę Bożą, a dzieło rąk jego rozpostarcie oznajmuje.
3. Dzień dniowi podaje słowo, a noc nocy pokazuje umiejętność,
4. Niemasz języka ani mowy, gdzieby głosu ich słychać nie było.
5. Na wszystkę ziemię wyszedł porządek ich, a na kończyny okręgu ziemi słowa ich; słońcu na nich namiot wystawił.
Ps. 136:4-9
4. Tego, który sam czyni cuda wielkie; albowiem na wieki miłosierdzie jego.
5. Który mądrze niebiosa uczynił; albowiem na wieki miłosierdzie jego;
6. Który rozciągnął ziemię na wodach; albowiem na wieki miłosierdzie jego;
7. Który uczynił światła wielkie; albowiem na wieki miłosierdzie jego;
8. Słońce, aby panowało we dnie; albowiem na wieki miłosierdzie jego;
9. Miesiąc i gwiazdy, aby panowały w nocy; albowiem na wieki miłosierdzie jego.
Ps. 148:1-13
1. Halleluja. Chwalcie Pana na niebiosach; chwalcież go na wysokościach.
2. Chwalcie go wszyscy Aniołowie jego; chwalcie go wszystkie wojska jego.
3. Chwalcie go słońce i miesiącu; chwalcie go wszystkie jasne gwiazdy.
4. Chwalcie go niebiosa nad niebiosami, i wody, które są nad niebem.
5. Chwalcie imię Pańskie; albowiem on rozkazał, a stworzone są.
6. I wystawił je na wieki wieczne; założył im kres, którego nie przestępują.
7. Chwalcie Pana na ziemi, smoki i wszystkie przepaści.
8. Ogień i grad, śnieg i para, wiatr gwałtowny, wykonywający rozkaz jego;
9. Góry, i wszystkie pagórki, drzewa rodzaje, i wszystkie cedry;
10. Zwierzęta, i wszystko bydło, gadziny, i ptastwo skrzydlaste.
11. Królowie ziemscy, i wszystkie narody; książęta i wszyscy sędziowie ziemi;
12. Młodzieńcy, także i panny, starzy i młodzi,
13. Chwalcie imię Pańskie; albowiem wywyższone jest imię jego samego, a chwała jego nad ziemią i niebem.
Posted on 18/11/2008, in Biblia, Moc, Wszechświat -1 część and tagged Chwała, niebo, Wszechświat, ziemia. Bookmark the permalink. Dodaj komentarz.
Dodaj komentarz
Comments 0